آهنگ گمگشته ی دیار محبت کجا رود

زین گونه ام زین گونه ام که در غم غربت شکیب نیست

گر سر کنم شکایت هجران غریب نیست

جانم بگیر و جانم بگیر و صحبت جانانه ام ببخش یارا

کز جان شکیب هست و ز جانان شکیب نیست

گمگشته ی دیار محبت کجا رود

نام حبیب هست و نشان حبیب نیست

عاشق منم که یار به حالم نظر نکرد

ای خواجه درد هست ولیکن طبیب نیست

آسیمه سر رسیدی از غربت بیابان

دل خسته دیدمت از آوار خیس باران

وامانده در تبی گنگ ناگه به من رسیدی

من خود شکسته از خود در فصل ناامیدی

در برکه ی دو چشمت نه گریه و نه خنده

گم کرده راه شب را سرگشته چون پرنده

من ره به خلوت عشق هرگز نبرده بودم

پیدا نمیشدی تو شاید که مرده بودم

پیدا نمیشدی تو شاید که مرده بودم

من با تو خو گرفتم از خنده ات شکفتم

چشم تو شاعرم بود تا این ترانه گفتم

در خلوت سرایم یک باره پر کشیدی

آن گاه ای پرنده بار دگر پریدی

در خلوت سرایم یک باره پر کشیدی

آن گاه ای پرنده بار دگر پریدی

در خلوت سرایم یک باره پر کشیدی

آن گاه ای پرنده بار دگر پریدی

من ره به خلوت عشق هرگز نبرده بودم

پیدا نمیشدی تو شاید که مرده بودم

پیدا نمیشدی تو شاید که مرده بودم

آسیمه سر رسیدی از غربت بیابان

دل خسته دیدمت از آوار خیس باران

وامانده در تبی گنگ ناگه به من رسیدی

من خود شکسته از خود در فصل ناامیدی

در برکه ی دو چشمت نه گریه و نه خنده

گم کرده راه شب را سرگشته چون پرنده

من ره به خلوت عشق هرگز نبرده بودم

پیدا نمیشدی تو شاید که مرده بودم

پیدا نمیشدی تو شاید که مرده بودم